نشا در مورد صبر و شکیبایی

خیلی از ما تجربه ی آخرین باری که صبر و شکیبایی نکردیم را به یاد داریم. صبر نکردن در هر جای این کُره زمین یک معنا بیشتر ندارد . آن هم از دست دادن است. از دست دادن چیزهایی که دوست می داشتیم و گاهی مرز بین داشته ها و نداشته ها را تعیین می کرده است.

کلمه ی صبر، سه حرف است. اما وقتی به موقع انجام بشود تاثیرش نه سی سال، بلکه تا آخرِ عمر است. مثلا مشتی که بالا می رود تا به صورتی کوبیده بشود، اگر فقط برای یک لحظه به ” صاد” صبوری فکر کند، دیگر لازم نیست سال ها، درپشت میله های سرد به پشیمانی فکر کند. اما برای یادگیری صبر داشتن، اول باید شکیبایی یا همان تحمل را یاد گرفت.

شکیبایی بایی هم  از اهالی کوچه ی صبر است. این دو با این که دو اسم متفاوت دارند، ولی درست مثل سیبی هستند که از وسط نصف کرده باشند.

کسانی را که آستانه ی تحمل بالایی را در مخالفت با خود دارند ، شکیبا می گویند. این مخالفت ها ممکن است درست یا غلط باشد؛ پس این موقع است که پای ” صبر ” به میدان کشیده می شود. صبر آنقدر شیوه های آرام بودن را بلد است ، که حتی می تواند سال ها منتظر بماند تا حقیقت هرموضوعی آشکار بشود. آقا بزرگم می گوید کسانی که صبر کردن را یا د بگیرند، اولین خدمت را به خودشان کرده اند. آدم های صبور کارها را بهتر انجام می دهند. دچار اضطراب نمی شوند و هر جا می روند مورد قبول افکار عمومی هستند.

صبر و شکیبایی  هم مثل خیلی از کارهایی که انجام می دهیم احتیاج به یاد گرفتن دارد. وقتی آن را آموختیم طمع شیرین ارتباط بهتر و افکار را خواهیم چشید.

نظر شما در مورد این انشا چه بود ؟ نظر بزارید.